De KLM gaat goed, al zijn er met de vakbonden nog wat flinke vlekken weg te werken.…. Zoald meer passagiers, meer bestemmingen en meer samenwerking met andere maatschappijen, onder andere in China.
En niet te vergeten de “awards” voor veiligste en meest punctuele luchtvaartmaatschappij. Veel van dat positieve nieuws komt op het conto van het personeel van technici tot vliegers en van cabine-bemanning tot de KLM-ers met een kantoorfunctie. Het team Pieter Elbers ligt op snelheid.
door Arnold Burlage
Echter… Triest tegelijkertijd dat bij Air France sprake is en blijft van één doffe ellende.
Vakbonden, die nog steeds weten te voorkomen dat er überhaupt concrete plannen op tafel liggen voor kostenbesparingen en de zo broodnodige hogere productiviteit. Maar Air France is in de holding Air France KLM een politiek gestuurde onderneming, niet commercieel, zoals de KLM.
De naderende verkiezingen in Frankrijk zorgen dat sociale onrust wordt voorkomen. En zo wordt ook vermeden dat de beuk erin gaat bij de Franse tak van de luchtvaartcombinatie.
Vragen om steun voor de KLM bij ons kabinet of parlement leidt al gauw tot de reactie dat ondernemingen zelf hun broek moeten ophouden. De leiding van Air France hoeft wat dat betreft in de enige echte “boardroom” maar te kikken en op het Elysee worden bereidwillig de glazen gevuld. Als het maar rustig blijft aan het nationale luchtvaart-front.
PVV Effect
Voor het nog steeds van hoog tot laag gemotiveerde KLM personeel blijft dat cultuurverschil tussen Parijs en Amstelveen een hard gelag. Zij voelen zich niet gehoord. Niet te pruimen… Langzamerhand ontstaat, wat je noemt, het PVV effect met een groeiende afkeer van moedermaatschappij Air France-KLM. KLM-ers voelen zich in Parijs niet gehoord en gewaardeerd, blijven de maatschappij weliswaar nog trouw, maar hoe lang nog?
Zijn de rimpels in het vakbondsoverleg bij KLM nu al geen duidelijk signaal dat ook daar wordt gekozen voor de kont tegen de krib. KLM-president Pieter Elbers weet daar tot nu toe handig mee te manoeuvreren of zelfs hier en daar een puntje te scoren. Meer nog als voorbeeld voor de top in Parijs dan voor zichzelf. Maar goed is die situatie op het vakbondsfront bij de KLM nog allerminst, ondanks de rooskleurige successen van de maatschappij.
Intussen lijkt de ooit als grootste luchtvaartcombinatie van Europa te imploderen en voltrekken de ontwikkelingen zich in de Europese luchtvaartsector zich in hoog tempo. Qatar Airways, doet “het” met een belang met IAG – British Airways en Iberia – en lonkt Etihad uit Abu Dhabi zelfs naar een fusie met Lufthansa, intussen met spijt over de genomen kleinere belangen in Alitalia en Air Berlin.
Staatssteun
Eén ding staat vast: de vanwege staatssteun bevochten maatschappijen in het Midden-Oosten zijn al aardig op weg om hier mede aan de touwtjes te trekken.
En of het allemaal nog niet genoeg is, staan onder meer in ons eigen land alle neuzen van politiek, luchtvaartmaatschappijen, luchthaven en verkeersleiding niet allemaal dezelfde kant op. Integendeel, achter de schermen is de knokpartij, met name met de directie van Schiphol in volle gang. Zelfs KLM-president Pieter Elbers sprak onlangs voor het eerst ook openlijk zijn zorgen uit over het niet toegepaste selectiviteitsbeleid van Schiphol, waardoor de luchthaven volloopt met pret-maatschappijen in plaats van met netwerkmaatschappijen, die onze KLM en vooral ook de nationale economie ten goede komen.
Een terechte oproep daarom recent nogmaals van president Steven Verhagen van de Vereniging Nederlandse Verkeersvliegers (VNV), dat het roer op Schiphol om moet. De Sloper van Schiphol, zoals luchthaven-topman Jos Nijhuis wel wordt aangeduid, moet daaarvoor gestopt worden. Een raadsel dat de politiek tot nu toe niet ingreep. Aanwijzingen genoeg, zou je zeggen, dat de man ongeschikt is voor zijn belangrijke taak. Directie- en stafmedewerkers, vertrokken intussen aan de lopende band of kozen een andere functie. Commercieel directeur Maarten de Groof nam inmiddels zelfs de wijk naar Qatar, waar in iedere geval de zon schijnt…
Luchtvaarttafel
Alle reden om nogmaals te pleiten voor een eerder gewenste Luchtvaarttafel, onder de vlag van de werkgeversorganisatie VNO-NCW. Een initiatief dat al door de Schiphol-president direct werd afgeslagen, omdat hij geen behoefte heeft “aan weer een overleg”. Toch moet zo’n tafel er komen met onder andere , zoals destijds al voorgesteld de top van vliegmaatschappijen, luchtverkeersleiding, Nationaal Lucht- en Ruimtevaart Laboratorium (NLR) maar ook bijvoorbeeld de TU in Delft en Eindhoven.
Nu de verkiezingen voor de deur staan met aansluitend de vorming van een nieuw kabinet, biedt dat wellicht een laatste kans om onze luchtvaartsector prominent op de wereldkaart te houden. En niet alleen op de wereldkaart. Ook niet alleen voor onze economie, waaraan de luchtvaart zo’n 30 miljard bijdraagt. Het is vooral ook van belang voor de werkgelegenheid. Uiteindelijk zijn 330.000 banen direct en indirect naar die luchtvaart te herleiden.
Vreemd dat onze in deze verkiezingstijd zo “bewogen” minister van Sociale Zaken, Lodewijk Asscher met nota bene zijn moeder als commissaris bij KLM, zich tot dusver zo weinig aan dat belang gelegen laat liggen. Zijn partijgenoot Jeroen Dijsselbloem zwaait de scepter over het meerderheidsbelang van de staat in Schiphol dat nog steeds het voorgeschreven rendement van 6,7 procent ruim haalt. Om dat met het roer om een andere kant op te sturen, maakt een harde politieke ingreep en koerswijziging noodzakelijk.
Dus kom op, Mark Rutte…. Nu je het op de vooravond van de verkiezingen zo op de PVV hebt gemunt. Hier ligt een kans om de slag om de toekomst van onze luchtvaart nog voor de verkiezingen wel te winnen.
